Scrol naar onder om het hele verhaal van deze teams te lezen
Gunou en Solo
"Dankzij Solo heb ik voor het eerst in 2 jaar kunnen deelnemen aan het examen omdat hij in staat is om mij tot rust te brengen ."
Erum & Blue
''Dankzij de hulp en het geduld van John & Saskia is het mij gelukt om een sterk team te worden samen met Blue. Door Blue doe ik weer mee.''
Ingrid & Ayla
''Ik durf nu ook eindelijk in mijn huis te slapen. Ayla steunt mij in de nacht zodat ik niet zo overprikkeld meer raak".
Hilde & Basco
''Na de komst van Basco ben ik niet meer met een crisis opgenomen. Ben ik fors geminderd met medicatie. Basco heeft mijn leven een hele andere draai gegeven.''
Kirsten & Branka
''Doordat Branka overal mee gaat en ze mij dus altijd op elk moment kan helpen, voel ik mij veiliger en zelfverzekerder.''
Anoniem & Anoniem
''Voordat ik mijn hulphond kreeg zag mijn leven er totaal anders uit. Ik had vaak psychoses en werd regelmatig opgenomen in de kliniek.''
Hugo & Raja
''Ik ben de trotse eigenaar van Raja, wat geeft ze me een rust, wat is ze goed opgeleid en staat me daarom erg goed bij!''
Elly & Banjo
''Toen het eindelijk zover was kwam 19-11-12 Banjo thuis. Ik keek in zijn prachtige ogen, en het was goed. Ik kom woorden te kort over wat voor goeds Banjo brengt.''
Daniela & Duke
''Van tijd tot tijd vertellen mensen mij "dat is wel heel veel geld wat je erin steekt, het is maar een hond''. Veel van mijn mooiste momenten heb ik te danken aan Duke.''
Märta heeft mijn leven gered!
Al vele jaren was ik vanwege mijn diagnose C-Ptss opzoek naar de juiste hulp. Ik had al verschillende behandelingen, therapieën, opnames en niet te vergeten vele medicijnen geprobeerd. Niks leek te helpen totdat in 2019 Märta in mijn leven kwam.
Uiteraard ben ik eerst in Nederland opzoek geweest naar een hulphond, hierdoor ben ik bij Saskia en John terecht gekomen van Stichting Vom Falorie in Duitsland.
Wat een warm welkom was dat! Mensen die mij eindelijk begrepen en gelijk voor mij aan de slag gingen. In het begin was ik er heel sceptisch onder. Want inmiddels was ik zo hersenspoed door de vele medicatie, wat volgens het boekje zou moeten helpen.
Toen Märta (mijn hulphond) in 2019 in mijn leven is gekomen, is mijn leven drastisch positief veranderd. Ik kreeg mijn leven weer terug!
Bij stichting Vom Falorie kiezen ze de hulphond specifiek uit voor de persoon. En dat was te merken want Märta en ik zijn vanaf dag één al maatjes.
Allereerst ben ik bij Saskia en John op kennismakingsgesprek geweest. Ondertussen werd ik op de hoogte gehouden van alle vorderingen, erg leuk! Toen eenmaal alle trainingen erop zaten mocht Märta dan eindelijk naar mij komen. John heeft Märta bij mij thuis overgedragen. John is destijds enkele dagen langs geweest om Märta en mij klaar te stomen voor de toekomst. Ook deze dagen heb ik als zeer prettig ervaren. John was heel geduldig en wist precies wat Märta en ik nodig hadden.
De tijd daarna lijkt wel een sprookje. Märta en ik zijn een heel hecht team gaan vormen, wat zich in verschillende aspecten uit. Vanuit het trainingscentrum heeft Märta geleerd wat zij moet doen i.v.m. mijn C-Ptss. Sinds Märta haar komst durf ik dan ook met een gerust hart de dag door te gaan, want ik weet Märta zal mij helpen als het fout dreigt te gaan. Maar ook sinds Märta haar komst durf ik weer zelfstandig over straat, ga ik weer boodschappen doen, durf ik weer naar doktoren en heb ik weer verschillende sociale contacten. Buiten dit alles heeft Märta er ook voor gezorgd dat ik sinds haar komst geen enkele keer meer opgenomen geweest ben in een psychiatrische kliniek en ik vele medicijnen minder hoef in te nemen. Hoe Fantastisch is dit alle, daarom zeg ik dus ook met trots dat Märta mijn leven heeft gered!
Märta werkt heel hard, dag en nacht, maar we hebben regelmatig ook quality time samen.
Heerlijk een ontspannende wandeling door het bos of over het strand en natuurlijk haar favorieten kluifje dagelijks niet te vergeten. Het leven van een hulphond is zo veelzijdig maar wel erg leuk na mijns inziens. Aan knuffels geen gebrek, dat is toch wel onze favoriete bezigheid samen.
Een leven zonder Märta zou ik me niet meer voor kunnen stellen. Hoe sceptisch ik in eerste instantie was des te meer mijn verlangen voor ander een persoon dat ik hem of haar dit ook zou willen gunnen. Ik vind het onbegrijpelijk dat veelal zorgverzekeraars, gemeentes etc het nut van Psycho sociale hulphonden niet inzien. Dit terwijl het in de praktijk juist kostenbesparend is voor hun. En daarbij hoe waardevol en levensreddend een hulphond is! Sinds medio 2021 ben ik samen met mijn maatje Märta ambassadeur van stichting Vom Falorie. Dit doen wij met veel plezier en we hopen hiermee vele andere te kunnen inspireren.
En hopelijk naamsbekendheid te kunnen creëren. Wie weet wat voor moois hieruit gaat komen.
Toen ik Totte kreeg is er een hele boel veranderd:
Ik heb me nooit meer alleen hoeven voelen en we hebben alles samen gedaan. Naar buiten gaan geniet ik weer van want met hem kan ik alles aan. Ik ben veel zelfverzekerder en bereik daardoor meer. Het is zo fijn dat ik s'nachts niet meer alleen ben maar lekker kan knuffelen. Al zijn taken voert hij prefect uit, hij gedraagt zich super en is zo leergierig dat hij alles kan leren. Ik had gedacht dat het wennen langer zou duren maar ik kan me geen leven zonder Totte meer voorstellen.
Tuurlijk heeft hij ook zo z'n slechte dagen want het blijft een hond. Ik kan hem soms wel achter het behang plakken, maar zodra hij 1 ding weer perfect doet ben ik alles vergeten.
Een hulphond is geen toverhond dus ik ben er zeker nog niet maar zonder Totte zou het al veel eerder en veel slechter zijn gegaan.
Samen klim ik weer uit mijn dal!
"Mijn naam is Gunou en ik ben 19 jaar oud. Solo is mijn vriend voor het leven! Voordat ik Solo had ging het heel slecht met mij vanwege mijn PTSS en mijn functioneel neurologische stoornis. Vanaf het moment dat Solo arriveerde heb ik een lach op mijn gezicht gekregen. Ik ben niet meer opgenomen geweest sinds ik Solo heb. Ik voel me zo veel beter, gelukkiger en veiliger sinds Solo bij mij is. Hij helpt me in alle dagelijkse bezigheden zoals naar school gaan, naar therapie gaan, in het OV en naar drukke plaatsen gaan. Voorheen was ik niet in staat om mijn examens te doen vanwege mijn hoge stresslevel, maar dankzij Solo heb ik voor het eerst in 2 jaar kunnen deelnemen aan het examen omdat hij in staat is om mij tot rust te brengen. Als dank voor al de hulp die hij mij biedt geef ik hem ontzettend veel knuffels en spelen we veel samen. Een heerlijke wandeling door het bos, over het strand of gewoon een blokje om... het maakt niet uit, ik wil alles met hem doen! Ik kan m'n leven zonder hem niet meer voorstellen. We maken alles mee samen. Solo is een hele speciale hond en een absolute schat! En zoals m'n zus blijft zeggen: ik hou meer van Solo dan van wie dan ook."
"Met mij en Ayla gaat het goed. Zij is nu een paar maanden bij mij, maar het lijkt of ik haar al veel langer ken. Zij is heel gericht op mij en ik op haar. Wij zijn al een team geworden!
Ik ben zo blij dat ik veel met haar kan knuffelen, dit doet mij echt goed! Wandelen, spelen, winkels eigenlijk alles gaat goed, zo lang wij maar samen zijn.
Buiten doet zij het ook geweldig. Haar aanwezigheid geeft mij veel rust, binnen in huis en buiten met wandelen.
Ik durf nu ook eindelijk in mijn huis te slapen. Ayla steunt mij in de nacht zodat ik niet zo overprikkeld meer raak".
Mijn Maatje Blue
Voordat wij in contact kwamen met Saskia en John hebben wij een nare ervaring gehad met een andere hulphond organisatie. Dat zorgde ervoor dat wij argwanend waren naar elke andere hulphond organisatie en dus ook naar Vom Falorie. In het eerste contact zijn we hier meteen heel open in geweest en dat is door Saskia en John op een leuke manier opgepakt. Langzaam aan durfde ik erin te geloven dat ik ooit de hulphond zou krijgen die ik zo hard nodig had. Mijn eerste kennismaking met Blue was heel bijzonder. Ik zag haar bij John & Saskia in de kennel en we hadden meteen een klik. Ik weet nog dat ik begon te huilen. Ik mocht met haar lopen en het voelde alsof het nooit anders geweest was. John liep met me mee en gaf me een vertrouwd gevoel. De weken daarna kon ik aan niks anders meer denken dan aan Blue. Ik hoopte heel erg dat Blue mijn maatje zou mogen worden. Het moment dat ik hoorde dat Blue ook echt bij mij kwam zal ik nooit meer vergeten. Dat was het begin van een nieuwe start voor mij. Sinds Mei 2017 is Blue mijn maatje. Voordat ze bij mij kwam functioneerde ik bijna niet. Ik was heel moe en sloot mij af voor de buiten wereld en deed eigenlijk niet meer mee. Werken op de zorgboerderij, wat ik met veel plezier deed, kon ik bijna niet meer doen. De dagen doorkomen was een strijd. Ik slikte diverse medicatie om de chaos in mijn hoofd onder controle te krijgen en in de hoop dat ik weer kon slapen. De afgelopen twee jaren waren niet makkelijk. Door mijn onzekerheid en mijn slechte geheugen twijfelde ik en vergat ik de signalen die Blue gaf. Blue deed haar best, maar ik zag het niet altijd. Door negatieve opmerkingen van buitenstaanders werd ik bang dat Blue weggehaald zou worden. Hierdoor nam de angst de overhand en zag ik het vaak niet meer zitten. Dankzij de hulp en het geduld van John & Saskia is het mij gelukt om een sterk team te worden samen met Blue. Door Blue doe ik weer mee, durf ik samen met haar met het openbaar vervoer te gaan, durf ik de stad in te gaan, ben ik met medicatie gestopt en heb ik een nieuwe baan in de ICT. Het meest belangrijke is nog dat Blue mij haarfijn aanvoelt en dat ze mij helpt in alle lastige situaties. Sinds kort heb ik een E bike bakfiets. De bak is aangepast voor Blue, zodat ze er makkelijk in en uit kan. Elke dag gaan we er samen op uit. Daar genieten we beiden van
Ik ben de trotse eigenaar van Raja, wat geeft ze me een rust, wat is ze goed opgeleid en staat me daarom erg goed bij! Vandaag weer trauma behandeling gehad en dit lukt omdat Raja me uit een diep dal heeft getrokken en nog steeds me ondersteund, op straat, in de wachtkamer, tijdens de behandelingen. Kortom een schat van een hond die door haar opleiding mij door het leven helpt! De hele dag staat ze voor me klaar. Ze heeft me beschermd voor crisis opname!
Voordat ik mijn hulphond kreeg zag mijn leven er totaal anders uit. Ik had vaak psychoses en werd regelmatig opgenomen in de kliniek. Ik was snel gestrest, had moeite met eten en miste vooral iemand die er altijd was. Toen ik klein was ging mijn konijntje overal mee naar toe en toen ik wat ouder werd en we als gezin ergens naar toe wilden klampte ik me vooral aan mijn jongere zusje, die vond dat toen niet erg maar toen zij tien jaar was vond ze me irritant. Ook durfde ik niet alleen naar de winkel.
Toen ik de hulphond kreeg was dat een grote verandering. Ik moest erg wennen aan haar en zij aan mij. De commando's die zij had geleerd moest ik leren toepassen.
Als ik merkte dat ik flauw zou gaan vallen riep ik haar bij me met een commando en gaf haar nog wat commando's. Als ik misselijk werd, gaf ik commando's en zo ook bij het ingaan van de winkel, bij overprikkeling en stress en psychoses. Na verloop van tijd herkende ze bepaalde geuren bij bepaalde situaties en heeft ze geleerd welke commando's daarbij horen zonder dat ik ze zelf hoef uit te spreken. Als ik niet lekker in m'n vel zit wijkt ze niet van mijn zijde en zit ze soms de hele nacht naast mijn bed te waken en brengt ze me af en toe een knuffel.
Ik kan nu gaan en staan waar ik wil, heb een buddy en mijn leven is een stuk makkelijker. De flauwtes duren veel minder lang en ik heb iemand die er altijd is en mij zekerheid geeft waardoor ik dingen zelfstandig kan doen. Ook met de andere dieren in huis doet ze het heel erg goed. Ik heb namelijk nog een kat en twee konijntjes rond lopen en ze liggen met z'n vieren in de mand te slapen. Ik zou mijn leven niet meer kunnen voorstellen zonder hulphond. Nu we een goed team zijn kunnen we ook wel eens gek doen, even niet werken en samen fijne wandelingen maken.
Het is een grote schat en zijn geld meer dan waard.
"Maar een hond"
Van tijd tot tijd vertellen mensen mij "wordt eens wakker, het is maar een hond" of "dat is wel heel veel geld wat je erin steekt, het is maar een hond'. Ze snappen niet, waarom je deze weg kiest, zo veel tijd investeert en de kosten voor lief neemt die "maar een hond" met zich mee brengt. Veel van mijn mooiste momenten heb ik te danken aan "maar een hond".
...Vele uren zijn voorbij gegaan waarin mijn enige gezelschap "maar een hond" was, maar ik voelde me niet één moment genegeerd. Op enkele van mijn droevigste momenten werd ik door "maar een hond" opgepept en op donkere dagen was het "maar een hond" zijn vriendelijke aanraking die ervoor zorgde deze dagen goed door te komen.
Voor het geval jij ook denkt in termen als: het is "maar een hond" dan ken je vermoedelijk ook de uitspraken als "maar een vriend", "maar de zonsopkomst" of "maar een belofte".
Het is "maar een hond" die het essentiële uit vriendschap en vertrouwen haalt en pure onvervalste vreugde in mijn leven brengt.
"Maar een hond" haalt in mij zorgzaamheid en geduld naar boven, die mij een beter mens maken. "Maar een hond" zorgt ervoor dat ik elke dag op tijd opsta, lange wandelingen maak, en weer vol verlangen naar de toekomst kijk. Daarom is hij voor mij, voor de mens die ik ben, niet alleen "maar een hond" maar een belichaming van alle hoop en dromen voor de toekomst, die zorgt voor geliefde herinneringen en pure vreugde brengt door zijn aanwezigheid. "Maar een hond" laat me zien wat mijn goede kanten zijn en hij leidt tevens mijn gedachte af.
Ik hoop dat deze mensen op een dag begrijpen dat hij niet "maar een hond" is, maar iets wat mij menselijkheid geeft en mij meer maakt als "maar een vrouw".
Dus, als iemand je de volgende keer ook vertelt, dat het "maar een hond" is, lach dan, omdat diegene het alleen "maar" niet begrijpt.
De reden waarom ik dit stukje schrijf, is om zoveel mogelijk mensen te laten weten, hoe waardevol een hulphond kan zijn.
In een vogelvlucht hoe het mij is vergaan in het leven:
Ik ben 55 jaar en heb een turbulent leven achter de rug. Ik heb 30 jaar op de operatiekamer gewerkt. Ogenschijnlijk ging alles goed, maar ik was niet gelukkig.
Mijn partner heeft mij na 35 jaar verlaten. Hij kon niet met mijn ziek-zijn leven. Langzaam ontwikkelde zich een alcohol verslaving. Omdat ik een thuisdrinker was, bleef mijn verslaving lange tijd onzichtbaar. Toen de bom uiteindelijk barstte, ging ik de hulpverlening in.
Mijn hulpverlener vond het niet verantwoord dat ik nog zelfstandig kon wonen, dus ik ben het beschermd wonen ingegaan.
Ik werk op een zorgboerderij en doe ook vrijwilligerswerk zoals gastvrouw in een kunstencentrum. Ik ben 2,5 jaar geleden op eigen kracht gestopt met drinken, maar al die tijd was ik niet gelukkig. Ik heb veel lichamelijk en psychische ziekten, dus ging ik op zoek naar wat mij zou kunnen helpen.
Via internet kwam ik op de site van Vom Falorie terecht. Mijn eerste telefoontje voelde meteen goed. We hebben een afspraak gemaakt dat John en Saskia naar mijn woonadres zouden komen. De eerste stap was gezet.
Toen kwam het moment op sponsoren te zoeken voor Banjo.
Ik ben hierbij goed geholpen door MEE. Miriam van MEE heeft veel werk verzet. Ook ikzelf heb niet stilgezeten.
Toen het eindelijk zover was kwam 19-11-12 Banjo thuis. Ik keek in zijn prachtige ogen, en het was goed. Ik kom woorden te kort over wat voor goeds Banjo brengt. Sinds ik Banjo heb ben ik medicatie aan het afbouwen, hoor geen stemmen meer en zie ik geen mensen/schimmen meer s'nachts.
Ook heeft Banjo ervoor gezorgd dat ik weer gelukkig en blij ben. Waar ik ook kom met Banjo, hij steelt altijd de show.
Er zijn zelfs mensen die geld willen doneren. dus wanneer je besluit een hulphond te overwegen, neem dan contact op met John en Saskia. Dit zijn schatten van mensen, die de honden goed opleiden en ook het allerbeste met de honden voor hebben.
Elly, Banjo en Teigetje. (de huiskater)
Ondertussen heb ik Basco al bijna 3 jaar. En ik ben nog steeds superblij met hem. Basco is echt mijn hond. We zijn heel erg naar elkaar gegroeid. Ik snap hem en wat natuurlijk nog beter is, hij heeft mij echt bijzonder goed door. Die band tussen mij en hem is uniek en heel moeilijk in woorden te omschrijven. Ondanks de al supergoede band tussen ons, blijft die band ook nog steeds groeien. Basco heeft er in de loop van de tijd veel taken bij gekregen. Door mijn autisme, en dus niet altijd even makkelijke prikkelverwerking, heb ik in sommige situaties moeite met het verkeer. In die situatie voelt Basco dat aan en werpt zich dan op als geleidehond. Ook als ik teveel prikkels heb gehad, komt hij contact zoeken om mij relaxed te krijgen. Ook lichamelijk gezien gaat het slechter, maar door Basco kan ik dingen toch blijven doen. Na de komst van Basco ben ik niet meer met een crisis opgenomen. Ben ik fors geminderd met medicatie. Basco heeft mijn leven een hele andere draai gegeven. We ondernemen dingen. Zo hebben Basco en ik de afgelopen jaren voorlichting gegeven op basisscholen. Zijn we ambassadeur geweest van de Week van de Chronisch Zieken enzovoort. Basco is mijn maatje. Hij heeft mij heel wat gebracht in mijn leven. Hij heeft mij heel wat geleerd. Ik ben supertrots op mijn hond en besef me telkens weer dat zonder hem ik niet het positieve leven zou hebben wat ik nu heb.
Op de foto: Basco die zijn taak zeer serieus neemt: zelfs een zak chips moet en zal door hemzelf gedragen worden, en wordt vervoerd alsof er gouden eieren in zitten. Geen chipje wordt gekraakt!